De vergoeding is erdoor! En dit doet het met me!

Jeminee. Niet eerder leverde een mededeling op social media zóveel reacties op, maar gisteren ontploften zowel mijn LinkedIn, Facebook als Instagram account.

Het was de dag waarop het Zorginstituut Nederland bekend maakte dat met directe ingang Flash Glucose Monitoring (FGM) vergoed wordt voor alle mensen met diabetes type 1 en 2 die gebruik maken van intensieve insulinetherapie. Voor de leken onder ons; er zijn nu zo'n 150.000 mensen die niet meer 4 tot 8 of misschien wel 12 keer per dag in hun vinger hoeven te prikken, maar hun bloedglucosewaarde terug kunnen zien via een sensor op hun arm. En dat is héél héél héél erg goed nieuws. Getuige dus mijn ontplofte inboxes.

Zelf was ik ook compleet ontroerd toen ik het gisteren ein-de-lijk zwart op wit zag staan. Dit is waar Orietta en ik het afgelopen jaar, met zovelen anderen, zo hard voor hebben geknokt. Althans, een deel van ons doel is bereikt. Met FGM zijn heel veel mensen geholpen, maar er blijft een groep over die beter gebaat is bij Continu Glucose Monitoring (CGM), het systeem dat ook alarmen geeft hij een lage of hoge bloedsuiker. Hiervoor gaat onze strijd onverminderd door, het Zorginstituut en Minister Bruins zijn pas van ons af, als ook dat geregeld is.

Ook vandaag, the day after, blijven de berichten binnen stromen. En realiseer ik me weer waarom ik vond dat de petitie, de actie voor sensorvergoeding er moest komen. Er was zoveel oneerlijkheid in de vergoedingsregels. Ik heb de afgelopen jaren zelf aan den lijve mogen ondervinden hoe het is om met een sensor enigszins meer grip op je diabetes te krijgen. Terwijl ik dit schrijf, zie ik dat ik na het ontbijt ben doorgeschoten naar een waarde van 16,3, het wil dus niet zeggen dat het met een sensor allemaal vanzelf gaat. Maar door dit inzicht kan ik hier nu wel direct actie op ondernemen, schiet ik niet verder door en is het over een uurtje of twee weer op peil (hoop ik).

Maar er waren zoveel groepen diabetespatiënten die niet voor vergoeding in aanmerkingen kwamen, dat ik vond dat er iets moest gebeuren. En nu zie ik ze weer voorbij komen; gelukstranen bij Anne, die midden in haar studentenleven zit en nu eindelijk een sensor krijgt, dat was voor haar namelijk onbetaalbaar. Een appje van Karel, die zijn sensoren nu niet meer in Duitsland hoeft te gaan halen (want; goedkoper) maar ze gewoon netjes via de verzekering krijgt en ik werd zelfs gebeld door Simone. Een voor mij wildvreemde dame, die alles van begin tot eind had gevolgd en nu de moeite had genomen om mijn telefoonnummer op te zoeken en me persoonlijk te bedanken, voor onze strijd van de afgelopen maanden.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn hart stroomt over van geluk voor deze 150.000 mensen met diabetes die hier per direct mee geholpen zijn. En ik realiseer me des te meer; het kan wél, als je er maar echt voor gaat.