Sommige dingen kun je niet overzien...
Een jaar geleden was ik rond deze tijd nog superdruk met het schrijven van mijn boek. Ik had nog geen idee hoe ik het moest gaan doen qua uitgeven, hoe het boek zou eindigen en vroeg me regelmatig af of er überhaupt wel mensen zaten te wachten op dit boek. Maar ik wilde het zelf gewoon heel graag, en daarom moest en zou het er komen.
Nu een jaar later zit ik weer met mijn laptop op schoot, een dikke buik tussen mij en het toetsenbord in geklemd, me te bedenken hoeveel er gebeurd is het afgelopen jaar. Ik vond een uitgever, mijn boek kreeg een heel ander einde dan de bedoeling was, maar op 17 april was het dan eindelijk zover en mocht ik het tijdens een feestelijke en supermooie lancering gaan delen met de wereld. Vrienden, familie...natuurlijk waren ze enthousiast over het boek. Ze hadden eens iets anders moeten zeggen ;-). Maar al snel bleek dat er zoveel onbekenden waren die het boek gingen lezen, van wie ik de meest prachtige reacties mocht ontvangen. En nog steeds zit ik vaak met een brok in mijn keel de mailtjes of Facebook-berichtjes te lezen van volstrekt onbekende mensen die mijn boek hebben gelezen en er steun uit putten, er herkenning in vinden en het willen laten lezen aan hun hele omgeving. Dat blijft zo bijzonder!
Afgelopen week werd er weer een nieuwe mijlpaal bereikt. Mijn eerste lezing stond op het programma! In drie verschillende sessies mocht ik mijn verhaal doen tegenover een groep diabetespatiënten. Ook dat had ik een jaar geleden niet kunnen bedenken. En binnenkort staat er alweer een nieuwe lezing op de planning, waarvan ik de aankondiging volgende week via Facebook zal verspreiden.
Het is zo fijn en bijzonder, om na elf jaar eindelijk een positieve associatie te hebben bij het woord diabetes. En bij iedere boekbestelling of reactie die er weer binnenkomt, ben ik toch weer even trots. En dat allemaal door die verdomde diabetes...
