En dan is het opeens al oktober, en zie ik dat mijn laatste blog van maart dateert. Oeps. Dat krijg je dus met een baby, nergens meer tijd voor ;-) Al zal het ook wel te maken hebben gehad met de lancering van mijn tweede boek, het geven van de lezingen, het trouwseizoen met mooie bruiloften en oh ja...een zwangerschap die ik tot een goed einde moest brengen.
En dat was denk ik wel de grootste uitdaging van dit jaar. Een boek uitbrengen, een lezing geven voor 200 man, of de bruiloft van een Bekende Nederlander organiseren...al die inspanningen stellen niets voor in vergelijking tot zwanger zijn met diabetes. Want wat was het weer een klus. Waardes die binnen de (zeer strakke) lijntjes gehouden moeten worden, een buik die zo enorm is dat ik vanaf week 25 al vragen kreeg zoals: 'die zal er wel bijna uit moeten he!' en ikzelf die er vanaf week 28 ook helemaal klaar mee was.
Op zich had ik niet eens hele rare kwaaltjes ofzo. Ik was moe ja, maar dat was ik gewend van mijn eerste zwangerschap en met een baby / dreumes / peuter in huis ben je eigenlijk nooit meer compleet uitgerust haha. Maar ik had geen last van mijn bekken, deze keer geen tintelende handen of brandend maagzuur. Best wel fijn trouwens, om ook van heel veel dingen géén last te hebben haha.
Wat ik dan wel had? Nou...diabetes...en een HbA1c dit steeg in plaats van daalde. Terwijl ik voor mijn gevoel (en volgens de sensor trouwens ook) hele dagen tussen de 4 en 7 bungelde, steeg mijn HbA1c van 49 naar 55. Snap jij het? Ik ook niet. En hoewel mijn diabetesverpleegkundige de eerste is die zegt verder te kijken dan de cijfertjes, voelde ik me toch weer shit bij dit cijfer. Want die 55...wat zou dat weer van invloed hebben op de baby? En hij groeide al zo hard, was dat dan toch niet gewoon mijn eigen schuld? Ik moest blijkbaar toch weer beter mijn best doen, want dit ging niet de goede kant op.
Maar weet je? Tegelijkertijd was ik er ook helemaal klaar mee. Ik deed al superhard mijn best, waarom werkten die cijfertjes dan niet mee? En als het allemaal niets uithaalde wat ik deed, waarom zou ik dan zo blijven zwoegen?! Dus trok ik weer een chocoladereep uit de kast, en dipte mijn paprikachips nog maar eens in de pot mayo (mijn ultieme zwangerschapscraving). Stom? Misschien. Menselijk? Ik denk van wel. Andere zwangeren zie ik zich helemaal overgeven aan die gekke zwangerschapscravings van elke dag McDonalds tot bakken ijs aan toe. En met diabetes moet je dan netjes in de pas lopen en je aan gezonde voeding houden. Ammehoela. Dat lukte mij dus niet.
In de tussentijd groeide ons mannetje gestaag door. Dat het een geplande keizersnee zou worden, dat was voor mij (na een eerste bevalling van 30 uur en uiteindelijk een spoedkeizersnee) al vanaf week 1 duidelijk. Wanneer die gepland zou worden, was nog even een dingetje. Uiteindelijk stond het op de agenda voor week 38, maar toen meneertje bij de 36-weken echo op 5400 gram werd geschat, werd de operatie acuut een week naar voren gehaald. En maar goed ook.
Op 9 juli werd onze Sieb geboren. Toen ik hem direct na de geboorte zag liggen, riep ik nog tegen Remco: 'die ziet er een stuk minder zwaar uit dan Jan!' (destijds 5236 gram bij bijna 39 weken). Maar niets bleek minder waar. Sieb was 5670 gram schoon aan de haak. Asjemenou. Maar wat was ik blij dat hij er veilig en wel uit was gekomen. Geen last van zijn longetjes (waar ze bang voor waren bij 37 weken), alleen wel enorm lage suikers. Maar zoals het de Heijmans-jongetjes betaamt, was ook Sieb na 3 dagen klaar met de infusen en had hij alles netjes zelf op orde.
En voor je het weet ben je alweer drie maanden verder. Slaapt je baby door (sinds vorige week! yes!), sleep je je een ongeluk aan de MaxiCosi + 8kg baby en voel je je intens gelukkig met twee gezonde zonen in je gezin. Ons kindergeluk is compleet. Er waren vijf zwangerschappen voor nodig om tot twee gezonde kinderen te komen, maar (cliché) het was het allemaal waard. Zwanger zijn met diabetes is met recht topsport te noemen, en deze topsporter is blij die carrière nu af te kunnen sluiten ;-)
Wil je meer lezen over zwanger zijn met diabetes, check dan vooral het boek 'Doe mij maar diabetes... en een baby'.
