Loes en hardlopen...dat leek jarenlang niet echt een gelukkige combinatie. Meerdere malen heb ik het geprobeerd. Hardlopen met Evi, rustig aan opbouwen en zelfs een persoonlijke techniektraining van een vriendin die hardlooptrainer is. Het mocht allemaal niet baten, na enkele weken kreeg ik last van mijn knieën of scheenbenen en kon ik de fysiotherapeut weer gaan verblijden met mijn bezoekjes.
Ik had al vaak genoeg gedacht; dit is gewoon niet voor mij weggelegd. Maar goed, het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Toen ik hersteld was van de zwangerschap van Sieb, was ik blij toen ik weer mocht beginnen met handballen. Meteen meedoen met de wedstrijden was echter nog niet zo'n strak plan. Maar het begon weer te kriebelen. Ik wilde graag conditie opbouwen, en juist omdat je zo makkelijk en snel vanuit thuis kunt gaan sporten, wilde ik het toch nog één keer proberen, dat hardlopen. Ik downloadde de zoveelste app en begon. Eerst vijf minuten wandelen. Dan 1 minuut rennen. Eén minuut wandelen en weer een minuut rennen. En dat zes keer. Na de eerste training had ik dus zes minuten gerend. Ik kan je zeggen: ik was ka-pot! Alsof ik drie marathons achter elkaar had gerend. Zes minuten. Holy shit.
Inmiddels zijn we drie maanden verder. En...ik ren nog steeds! Ik heb het superrustig opgebouwd, en ren nu twintig minuten. Ik weet het, dat is nog steeds niet veel, maar voor mij al heel wat. En dat gevoel als ik klaar ben, is telkens weer heerlijk.
Waar de diabetes in dit verhaal blijft? Nou...overal eigenlijk. Want al lijkt het maar alsof ik 20 minuten bezig ben, achter de schermen zet ik al twee uur eerder mijn basaal lager, eet ik voor de zekerheid nog wat extra koolhydraten wanneer ik vertrek en heb ik bij hoge uitzondering geen hypo of hyper als ik thuis kom. Kortom; een hele klus, dat rennen. Maar ik heb besloten me niet te laten tegenhouden door al deze rompslomp. Diabetes, je krijgt me er niet onder. Ik zal rennen, en jij hobbelt maar lekker mee.
