Het Is Gewoon Niet Eerlijk!

Het is zaterdagmiddag. We komen net thuis van de open dag van Remco's werk, en later op de middag gaan we op bezoek bij vrienden in Maastricht. De kinderen liggen allebei lekker op bed voor hun middagdutje. De zon schijnt, er staat geen zuchtje wind en de temperatuur ligt rond het vriespunt. Ideaal weer om even een rondje te gaan rennen. Qua tijdsplanning moet dit precies passen. Qua diabetes...niet.

Ik kan namelijk niet zomaar gaan rennen, wanneer ik daar zin in heb.
Ik kan alleen gaan rennen wanneer  ik dit twee uur van tevoren bedenk, zodat ik mijn basaalstand lager kan zetten
Ik kan alleen gaan rennen wanneer ik rekening houd met de maaltijd door minder te bolussen.
Ik kan alleen gaan rennen wanneer mijn sensor niet toevallig in zijn twee uur opstarttijd zit, want dan heb ik geen idee of mijn suiker stijgend of dalend is
Ik kan alleen gaan rennen wanneer ik mezelf nu volprop met zoetigheid en dan nog een half uur wacht totdat dit in mijn systeem zit.

Conclusie: no running today.
Ook na 15 jaar diabetes vind ik dit nog zó oneerlijk. Hoe makkelijk is het als je kunt zeggen: zo, ik heb zin om te gaan rennen. Ik pak mijn spullen en vertrek. Bij mij werkt het dus helaas niet meer zo. En dat vind ik stom.

Ik hoor mezelf net zo onbedaarlijk snikken als mijn 3-jarige peuter dat soms kan. Kon ik maar vastgepakt worden en een stem horen zeggen; het komt wel goed. Kwam het maar goed...