Natuurlijk ben ík de baas over mijn eigen leven. Niet mijn diabetes.
Natuurlijk bepaal ík hoe mijn dag eruit ziet. Niet mijn diabetes.
Natuurlijk staat niets mijn dromen in de weg. Ook niet mijn diabetes.
Maar waarom zit ik hier dan in mijn sportkleding achter de laptop dit te typen, terwijl ik nu eigenlijk vrolijk fluitend (oké, zwoegend en zwetend) mijn hardlooprondje had willen volbrengen. Waarom? WAAROM?!
Nou ja...vanwege die diabetes dus. Het is zo makkelijk om te zeggen dat je je leven in eigen hand wil houden, diabetes niet de leiding geeft enzovoort enzovoort. Dat probeer ik eigenlijk ook altijd. Maar soms lukt dat dus gewoon niet. Dit is wat er vanavond gebeurde.
Ik weet de hele dag al, dat ik vanavond wil gaan hardlopen. Met werk en gezin is het iedere week maar weer even kijken wanneer je dat vrije uurtje voor jezelf kunt inplannen. Nou, vanavond dus.
Bij het avondeten is mijn bloedglucose (BG) aan de lage kant. Ik krijg een hypo alarm. Dus ik besluit geen insuline toe te dienen voor mijn portie risotto. Tegelijkertijd zet ik mijn basaalstand lager, zodat ik anderhalf uur later (nu dus), weinig actieve insuline meer heb, en veilig aan mijn rondje kan beginnen.
Mijn schoonvader eet vanavond bij ons en heeft als verrassingstoetje 'hangop' gemaakt met slagroom en vers fruit. Dat kan ik toch niet overslaan!
Halverwege mijn tweede portie (oeps!) bedenk ik me opeens dat dat wellicht wat zwaar op de maag zal liggen met sporten, dus ik bewaar de rest voor na het rennen. Een half uur later begint mijn BG te stijgen en voor de zekerheid geef ik toch een heel klein beetje insuline. Als mijn BG namelijk doorstijgt boven de 12, krijg ik 'pap in de benen' en wordt rennen ook geen succes.
In de tussentijd ben ik nog even aan het ravotten met de oudste, breng de jongste naar bed, ren de trap nog zes keer op en neer, ruim een mand was op, geef de oudste een nachtkus en trek mijn sportkleren aan. Ik puf net even uit op de bank als mijn man vraagt of ik ga rennen. Tegelijkertijd pak ik mijn sensor, druk hem aan en zie de rode lijn gevaarlijk dichtbij komen. En meteen gaat ook het hypo-alarm. 'Nou, ik dacht dat ik ging rennen, maar blijkbaar denkt mijn diabetes daar anders over', is het antwoord dat Remco krijgt. Ik prik nog een keer voor de zekerheid, soms geeft de sensor een afwijking dus ik hoop nog op een hogere waarde, maar helaas: 4,6.
Kijk, in theorie zou ik vandaag heus nog wel kunnen gaan rennen. Dat zou ik nu opnieuw de basaalstand lager zetten, anderhalf uur wachten, in de tussentijd nog een portie hangop eten of mezelf volstouwen met dextro. En dan stijgt die BG heus wel en kan ik met een beetje geluk de zonsondergang nog zien tijdens het rennen. Dat zou dus kunnen.
Heb ik daar zin in? Nee.
Ben ik nu boos? Ja.
Verwacht ik dat je me begrijpt? Nee. Maar misschien heeft dit voorval er wel toe geleid dat ik weer iemand heb kunnen laten inzien, hoeveel impact diabetes type 1 heeft op iemand die 'er verder heel gezond uit ziet'. It sucks. Echt waar.
