De afgelopen weken kwam ik toevalligerwijs met verschillende ouders in contact die een kind met diabetes type 1 hebben. Ik ben altijd even stil van hun verhalen...
Zo nam ik de volgende aflevering op van Diabetes TV, die gaat over 'Met diabetes naar school'. Voor het interview sprak ik met de ouders van Cas, die vlak voordat hij als 4-jarige naar school mocht, de diagnose diabetes type 1 kreeg. Sta je net op het punt om je kind voor het eerst echt een beetje los te moeten laten, krijg je zo'n bericht. Met bewondering luisterde ik naar hun verhaal. En naar dat van Cas. Misschien had ik wel verwacht dat ze zouden vertellen dat ze het zo oneerlijk vonden dat juist híj deze diagnose kreeg, dat de schooltijd daardoor extra moeilijk was of dat ze de toekomst somber in zagen. Niets van dat alles. Van deze ouders straalde de positiviteit af, ze hadden al die jaren in goed overleg met school de zorg voor Cas samen geregeld en Cas zelf, die vond alles 'heel normaal'. Prachtig om te zien.
Toen ik vorige week via Instagram en Facebook een winactie hield ter ere van mijn verjaardag, en daarom een aantal boeken weggaf, was ik geraakt door de reactie van een moeder. 'Ik hoop door het lezen van jouw boek, mijn vijfjarig dochtertje met diabetes type 1 beter te begrijpen'. En ja, dit is inderdaad een veel gehoorde reactie op mijn boek. De eerste keer toen ik het hoorde, was ik verbaasd. En geraakt. Maar later begreep ik het wel. Ik vind het soms namelijk al lastig uit te leggen als mensen vragen 'hoe voelt een hypo?'. Laat staan dat je dat als kind van vijf jaar onder woorden moet brengen. Niet te doen. Het is fijn om via mijn boeken op die manier bij te kunnen dragen aan het begrip binnen een gezin.
Ik moet je zeggen ... ik heb een zwak voor ouders die een kind met diabetes type 1 hebben. Meerdere malen ben ik benaderd door ouders die net de diagnose gehoord hadden en mij om hulp of tips vroegen. Dan hoor ik hun verhalen. De gebroken nachten die erbij komen kijken, omdat ze om de zoveel uur moeten prikken of de sensor moeten controleren. Soms de wanhoop, als de glucosewaardes opeens zonder duidelijke reden zijn gestegen of juist gedaald. De dagelijkse zorgen, omdat je kind nu eenmaal niet altijd in een stramien van rust en regelmaat kunt krijgen. Alsof dat al zou helpen, denk ik er dan maar meteen achteraan.
Ja lieve ouders, ik leef met jullie mee. Wat kan ik zeggen. Jullie zijn helden. Net als jullie stoere kinderen. Die flikken het toch maar weer, dag in dag uit. Mijn hoop voor jullie is gevestigd op verder onderzoek naar genezing, maar ook naar alle nieuwe technische ontwikkelingen die er zijn. Zodat het leven voor zowel jullie, als jullie kleine helden, in de toekomst nét wat minder zorgelijk wordt.
