Ken je dat gevoel? Dat je eigenlijk iets heel tofs en goeds hebt bereikt, maar het toch niet zo voelt? Precies dat gevoel heb ik deze week.
Afgelopen dinsdag werden er drie moties ter stemming ingediend in de Tweede Kamer, die alledrie met onze strijd voor #Sensorvergoeding te maken hadden. De eerste motie verzocht om onderzoek naar CGM en werd aangenomen, unaniem zelfs. Wauw! Bam!
De tweede motie vroeg om bij dat onderzoek gebruik te maken van bestaand onderzoek. Ook uit het buitenland, zodat men niet weer opnieuw het wiel hoeft uit te vinden en ook niet onnodig lang bezig is om nieuw onderzoek op zetten. Stemming: iedereen voor! Check!
De derde motie was erop gericht om voor dat onderzoek de juiste experts aan tafel te krijgen. Gek genoeg was daar niet iedereen het mee eens en deze motie kreeg dan ook geen meerderheid van de stemmen. Wie het onderzoek dan moet leiden is mij nu een raadsel, maar dat terzijde.
Twee moties aangenomen, en nu?
Nu zijn 2 van de 3 moties aangenomen, wat natuurlijk een enorm 'Hallelujah!' moment is! Wie had dat ooit gedacht, toen we op 2 april jl. onze petitie openden... Ruim 50.000 handtekeningen later en een statement waar je u tegen zegt (zie hierboven eens even een greep uit de organisaties en ziekenhuizen die dit steunen) is dit wat we al bereikt hebben.
Maar... waarom blijf ik dan geen rondjes om de tafel dansen?
Waarom blijf er iets knagen?
Is het omdat ... er nog steeds niets concreets is bereikt? Ja er komt onderzoek, maar wanneer, en hoe lang moet dat duren en wanneer wordt het afgerond?
Is het omdat ... ons in de tussentijd nog steeds schrijnende verhalen bereiken van mensen die al jaren zónder sensor zitten?
Is het omdat ... ik meer het type ben: ik bedenk iets, voer het uit en dan is het geregeld, en dat dat voor dit dossier nu eenmaal niet zo makkelijk gaat?
Of is het omdat ... ik vorige week hoorde dat iemand haar broer heeft verloren aan een nachtelijke hypo, wat met een sensor voorkomen had kunnen worden?
Het zijn deze gedachten die de afgelopen dagen door mijn hoofd spoken. En ja, ik ben blij met hoever we al gekomen zijn, maar nee, we zijn er nog niet. Zolang ik niet zwart op wit zie staan dat zowel FGM als CGM vergoed worden voor iedereen met insuline-afhankelijke diabetes, blijft het bij één rondje om de tafel dansen. En dan als de wiedeweerga weer in de actiestand!
