Na mijn zwangerschap en het herstel van de keizersnee, ben ik sinds een paar weken weer aan het sporten. Heerlijk! Ik heb dat echt nodig om mijn hoofd leeg te maken.
Na eerst een paar weken rustig conditie en kracht opbouwen in de sportschool, heb ik ook het handballen weer opgepakt. Zo fijn, met mijn leuke teampje! Gisteravond speelden we een heerlijke wedstrijd, gewonnen ook nog! En ik was extra blij, want mijn bloedglucosewaarde bleef de hele wedstrijd rond de 8. Ik kon gewoon meedoen zonder zorgen. De week ervoor zat ik namelijk nog de hele tweede helft op de bank, omdat mijn suiker maar bleef stijgen tot 18. Nou dan krijg ik echt geen bal meer gegooid hoor. Maar gisteren ging het dus goed, en misschien was ik daar nog wel blijer mee dan met de overwinning. Een overwinning op mijn suiker!
Eenmaal thuis en naar bed, lag ik nog even wakker. Na zo'n wedstrijd zit er toch nog wel wat adrenaline in mijn lijf waardoor ik de slaap minder snel vat. Maar rond 24.00u val ik dan toch in slaap. Om vervolgens om 00.45u wakker te worden van mijn alarm. Bloedglucose 15.5. Oei, even bijbolussen en weer verder slapen. Maar daar denkt mijn pomp anders over. Die kiest juist dit moment, midden in de nacht, uit om een foutmelding te geven en keihard te gaan piepen. Er zit niets anders op dan uit bed te stappen en naar beneden te gaan om mijn hele infuusset te vervangen en een nieuwe pomp op te plakken. Na wat gemopper in mezelf in het donker, kruip ik weer in bed. In de hoop dat het hierbij blijft wat betreft mijn gebroken nacht. Remco slaat zijn arm om me heen. Diabetes is zo vaak...wat niemand ziet.
