Diabetestechnologie: mijn blogs worden alleen maar mooier!

Eerder deze week vroeg ik me in mijn blog nog af of ik ooit nog inspiratie zou krijgen om te over diabetes te schrijven. Het ging tenslotte zo goed met loopen, dat ik niks meer te klagen had! Het was Henk-Jan Aanstoot die mijn bericht deelde en me vroeg toch te blijven schrijven, om meer mensen te overtuigen van diabetestech. Dankjewel daarvoor Henk-Jan! De inspiratie lag blijkbaar voor het oprapen...

Want ja! Natuurlijk wil ik graag meer mensen inspireren en motiveren om je in alle nieuwe technieken rondom diabetes te verdiepen.

Mijn diagnose werd gesteld in 2004. De eerste tien jaar van mijn diabetesleven was ik alleen maar aan het vechten om mijn waardes tussen de 4 en 8 te krijgen. Daar waar ze volgens mijn behandelteam moesten zijn. Ik prikte me suf. Hield me aan rust en regelmaat. Lette op mijn koolhydraten en beperkte vet, want daarvan sloeg mijn bloedsuiker al helemaal op hol. Niets hielp. Ik wilde, net zoals ik dat op school ook altijd al wilde, een tien scoren. Maar op diabetesgebied bleek dat onmogelijk. Hoe hard ik mijn best ook deed, mijn waardes vlogen alle kanten op. Het maakte me meer dan eens radeloos.

Een zwangerschapswens bleek het beste wat me kon overkomen, want daarmee kwam ik in aanmerkingen voor een continu glucose sensor (CGM). Er ging een wereld voor me open. Opeens zag ik mijn glucosewaardes niet meer 10 keer per dag na een vingerprik, maar iedere 5 minuten. Ik zag dat mijn waardes na iedere maaltijd stegen, nu kon ik daar actie op ondernemen. Het werd me duidelijk wat sporten deed, of een afhaalmaaltijd van de Chinees (die ik overigens nog steeds het liefste oversla!)

Na 10 jaar vechten voor goede waardes, zat ik met behulp van de sensor binnen negen maanden op een veilig HbA1c om zwanger te mogen worden. Hulde voor de CGM.

En ook nu ik sinds april ben begonnen met loopen, staat de CGM aan de basis van dit succes. Ik draag al jaren een Omnipod en Dexcom, allebei vaak zichtbaar op mijn arm. Ik kan niet meer bijhouden hoe vaak mensen aan mij vroegen:

'Wat is dat? Aha, een insulinepomp en een glucosesensor. En communiceren die twee dan ook met elkaar, dat lijkt me wel toch?'

Ja! Natuurlijk is dat logisch! Maar ik moest deze mensen steeds vertellen dat dat helaas niet het geval was. Dat ik zelf e.e.a. kon aflezen maar mijn eigen conclusies moest trekken en de informatie van het ene apparaat naar het andere moest overhevelen. Thank god voor de IT'ers in deze wereld die bedachten dat dergelijke koppeling toch gewoon mogelijk moest zijn! Et voila; looping werd geboren.

Inmiddels komen er steeds meer systemen op de markt die inderdaad de koppeling maken tussen pomp en sensor, waardoor de diabetestherapie steeds makkelijker wordt. Makkelijker én met een beter resultaat! Een computer kan nu eenmaal nét iets snellere en nauwkeurigere berekeningen maken dan ik. En daar leg ik me maar al te graag bij neer.

Dankjewel Henk-Jan, mijn writers block was van korte duur. Ik kan weer even vooruit! Wordt vervolgd!